Archipelag Japonia cz. 14 – Osaka – serce Japonii, tętniące życiem i energią

 

W związku z tym, że wylot z Japonii zaplanowaliśmy z lotniska Osaka, żeby już nie wracać do Tokio, ostatni wieczór i połowę następnego, ostatniego dnia spędziliśmy właśnie w Osace. Paweł bardzo chciał zarezerwować hotel kapsułowy, żeby mieć doświadczenie, jak się śpi w takiej kapsule, ale znajdowaliśmy tylko pojedyncze kapsuły, osobne dla mężczyzn i kobiet, więc ja się nie zgodziłam na taki układ. Nie dość, że wydawało mi się, że w takiej kapsule będzie klaustrofobicznie, to jeszcze będę w niej sama. No i chyba w związku z tym mieliśmy na ostatnim noclegu pewne perturbacje. Rezerwowaliśmy hotel w Osace jeden dzień wcześniej, bo cały czas szukaliśmy tych podwójnych kapsuł i Paweł pewnie od nadmiaru ofert nie zauważył, a cena na to nie wskazywała, że zarezerwował hostel. I tu musze Was przestrzec, że hostele nie należą do akceptowalnego standardu. Dla mnie było za brudno, stare wspólne łazienki itp. nasza znajoma tez zrobiła taki błąd i to samo wrażenie, wiec lepiej pozostać przy hotelach, ryokanach czy po prostu mieszkaniach na wynajem krótkoterminowy. Tak wiec znaleźliśmy nowy hotel – bardzo wytwornie wyglądający za cenę niższą, niż wcześniejszy hostel. Taka ciekawostka.

/dalsza część tekstu pod audio/

W Osace w sobotę wieczorem, w dzielnicy rozrywki Dotonbori, nazywanej sercem Osaki, jest jak na Time Square w Nowym Jorku. Dotonbori to zdecydowanie najbardziej popularny cel turystów, którzy do Osaki zmierzają – to ogrom barw, kolorów, niesamowitych dekoracji, restauracji i sklepów, na bilbordach gigantyczne ośmiornice, gigantyczne pierożki, łapa z nigiri lub wielka ryba.

 

A jeśli spotkać najszybszą Polkę na maratonie w Tokio, czyli Katarzynę Raczkiewicz, to tylko pod słynnym neonowym bilbordem biegnącego meżczyzny Glico w tejże dzielnicy.

I tak – zrobiwszy kilka kółek, bo biegacze tak lubiąszukając jakiegoś fajnego miejsca, aby usiąść i pogadać – trafiliśmy do genialnej restauracji, gdzie sami przygotowywalismy sobie takoyaki, czyli ośmiorniczki w cieście. Smakują mega super – to mój numer jeden w Japonii. Jeśli znacie np. sieć restauracji Mt Fuji, to pewnie widzieliście, że w stoliku, przy którym siedzą klienci jest wmontowany gorący blat, na którym kucharz na oczach wszystkich przygotowuje japońskie pyszności. W naszym – chyba najlepiej rzecz ująć – barze, były stoliki z wbudowanym urządzeniem do przygotowania złotych kulek czyli takoyaki. W sumie to przyszliśmy na coś do picia, ale jak zobaczyliśmy te egzotyczne dla nas stoliki, szybko zdecydowaliśmy, że zamawiamy takoyaki i myśleliśmy, że pan kucharz nam je na naszych oczach przyrządzi, ale nic z tych rzeczy. Przyszedł z instrukcją po japońsku i angielsku, przyniósł w misce przygotowane coś na kształt ciasta do naleśników, które wlał do otworów na środku stołu, dodał ośmiorniczki i równe potrzebne przyprawy i zostawił nas z takimi szpikulcami, którymi mieliśmy co jakiś czas zamieszać wszystko i przewracać kulki na drugą stronę, żeby się równomiernie usmażyły. Trochę stresu mieliśmy czy dobrze to robimy, ale nasz kucharz co jakiś czas zerkał co my wyprawiamy i w razie potrzeby interweniował. Takoyaki wyszły pyszne, wiec w miłym towarzystwie Kasi Rączkiewicz – najszybszej Polski na maratonie w Tokio i z japońskimi smakołykami spędziliśmy ostatni, sobotni wieczór przed wylotem do USA.